যাবই লাগিব তই

যাবই লাগিব তই

চকুলো মচি লৈ

সবাৰে ভৰষা এৰি হে নৰ মনিষ !

সোণৰ জটাখাৰু মামৰে ধৰিলে

মামৰে বেচতো কেৱেচোন নল’লে

ফুৰিলে কি হ’ব ঘূৰি হে নৰ মনিষ ?

দোকানী চিনিবি

পোহাৰী চিনিবি

চিনিবি চেনেহ মাধুৰী অ’

সংসাৰৰ হাট যায় ভাগিহে, নৰ মনিষ

হাবিয়াষনো কৰি তই

মজিয়ানো মচিলি ঐ

চিকণকে বাটিতে ঐ

অমৃতনো সজালি ঐ

আনন্দেৰে পীৰাখন পাৰি ৷

বৰে ঘৰে মজিয়াতে নিগনিনো বগালে ঐ

অমৃতৰ বাটিতে ঐ

বিহেনো উপচিলে ঐ

পীৰাখন জে নিলে হৰি, এ নৰ মনিষ

মিছা সাগৰতে তই বুৰ মাৰিলি

সাঁতুৰি নাদুৰি ভাগৰেই লগালি

মুকুতাৰ আশাকে কৰি ৷

সাগৰৰ মুকুতাৰ চিনও নাই চাবও নাই

ভাগৰত পিবলৈ পানী দুনি নাই

আছে মায়াজালৰ জৰী হে নৰ মনিষ ৷

(ভূপেন হাজৰিকাদেৱে ধুমুহা ( ১৯৫৭) কথাছবিত দিছে)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)