ঘৰতে নবহে মন (মৰমৰ ভাষাৰে আখৰ নাইকীয়া)

ঘৰতে নবহে মন সমনীয়

           পথাৰত নবহে মন

কমোৱা তুলাবোৰ যেনেকৈ উৰিছে

        তেনেকৈ উৰিছে মন ৷

মনৰে বননিৰে চেনেহৰ বজৰাৰ

         পানীকে এটুপি পিওঁ

পোৰাকৈ ভেটিতে তুমি ঘৰে বান্ধা

        আমি টঙাল তুলাই দিওঁ ৷৷

লুইতৰ চাপৰিত চাকৈয়ে কান্দিলে

        মানুহৰ নাও খন চাই

মানুহৰ দোষতে মানুহ বুৰিব

       আনকচোন দোষিবৰ নাই ৷৷

ভাষা নুবুজিও যুগে যুগে আহে

        মানুহে মানুহৰ পিনে

মৰমৰ ভাষাৰে আখৰ নাইকীয়া

         বুজিব খুজিলেই চিনে ৷

গঙ্গাৰ চাপৰিৰ তলিতে দেখিবা

        লুইতৰ পলসো আছে

তোমাৰে মোৰে আইয়ে কান্দিলে

        একেই চকু  পানী মচে ৷৷

তুমিয়ে মইয়ে দেশখন গঢ়োঁতে

         যদিহে কেঁচা ঘাম সৰে

দুয়োৰে ঘামেৰে মিলনে দেখিবা

        বুৰঞ্জী ৰচনা কৰে ৷

এনেনো দুখ লাগে, বান্ধৈ

      এনেনো দুখ লাগে

এনেনো ভাল লাগে, বান্ধৈ

    এনেনো ভাল লাগে ৷৷

( কলকাতা, ১৯৬০)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)