পীৰিতি নামৰে তিনিটি আখৰে

পীৰিতি নামৰে তিনিটি আখৰে

কোনে কাটি গ’লে শিলত

নজহে নপমে মৰিচা নপৰে

জিলিকে বুকুৱা বিলত ৷

লুইতৰ বালি তিয়াব নোৱাৰি

নিজৰাই নিতিয়ায় মানে

ভুটীয়া চাঙৰে ধুনীয়া গাভৰু

মনত পৰে ঘনে ঘনে ৷

ক’মগৈ কোনটো কালত

কোনে কাটি গ’লে শিলত ৷

আবেলি বেলিকা বানে বৰষুণে

সাতো সাগৰৰে ৰেৱা

আৰু কি নোভাৰোঁ

ক’বকে নোৱাৰোঁ

দিলোঁ ফুল সাগৰৰ সেৱা

পৰিলোঁ ফুলৰে জালত

কোনে কাটি গ’লে শিলত ৷

মনত যে এজোপা শুকান শিমলু

আকাশলে’ আছোঁ চাই

বুকুৰে কোমলকৈ কমোৱা তুলাবোৰ

ক’ৰবালৈ উৰি গুচি যায়

হাঁহি নাই উৰুঙা মনত ৷

কোনে কাটি গ’লে শিলত ৷

নৰায়ো কান্দিলে তৰায়ো কান্দিলে

নদীয়ে এৰিলে কূল

পাহাৰে ভৈয়ামে কিহৰ ৰোল উঠিছে

মিলনৰ নুবুজে মোল ৷

বা নাই এতিয়া বতাহ নাইকীয়া

ফুলনি খনে-খনায়

ফুল বুলি মাথোঁ ভুল বুটলিলোঁ

পাহি সৰি সৰি জায় ৷

কুলিয়ে নেমাতে ডালত

কোনে কাটি গ’লে শিলত ৷

ৰৈনো ৰৈ বিনালে পাহাৰে জিলী

এৰাগছে পৰি পৰি

কাহানি হুৰামে ভুলকে শুধৰাই

ছিগি যোৱা এনাজৰী

চিঞৰে কাটি গ’লে শিলত ৷

(ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ কন্ঠেৰে নিগৰিত গীত)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)