হে' মোৰ অসমৰ শ্রোতা

হে' মোৰ অসমৰ শ্রোতা জনতা

কিমতেনো বুজাম আমি,

(আজি) বিহাৰ ৰাজ্যৰ কোটি কোটি লোকে

দেখিছে এক শ্মশানভূমি ৷

কোনোবা নিষ্ঠুৰ দৈত্যই যেন

প্রখৰ ৰ’দৰ উত্তাপ সানি

চোট-নাগপুৰৰ মালভূমিৰ

ভস্ম কৰিলে শত ধাননি ৷                  

ওঠৰশ ছয়সত্তৰৰ মন্বন্তৰ

আতঙ্ক যেন পুনৰ আহিলে

হাজাৰিবাগৰ হেজাৰ বাগত

(কিহে) সেউজ কঠীয়া দহিলে ৷

যেনিয়ে চকয় যায় হিয়া দহি যায়

পালামৌৰ আকাশত মেঘ নাই

হেজাৰ মুমূৰ্ষু শিশুৰ বাবে

অসহায়া মাতৃয়ে অশ্রু পেলায় ৷

ৰহিমে কান্দে: আল্লা মেঘ দিয়াঁ

ৰসিয়াই কান্দে: প্রভু পানী দিয়াঁ

শুকান ধৰিত্রীয়ে বুকু ফালি কয়

মোৰ বক্ষতে চিৰশান্তি লোভাঁ ৷

নালন্দা নিমাত, নিমাত আকাশ,

পাটলিপুত্রৰ ঐতিহ্য উদাস

মঙ্গেৰতো মঙ্গলধ্বনি নাই

চাপ্রা আৰাৰ লোক হতাশ ৷

তাহানিৰ বুদ্ধই বিহাৰ কৰা

শস্যাশ্যামলা বিহাৰভূমি

হ’ল ক্ষুধা তৃষ্ণাত মৃত্যুমুখী

এক নিৰস নিজান মৰুভূমি ৷

হয়তো আজি ৰাঁচীৰ সাধু শুনি

সত্য বুলি কেৱে নলয় মানি

দুটি ভাতৰ অভাৱত গৃহস্থই ৰান্ধে

পোহনীয়া কুকুৰৰ মাংস আনি ৷

অনুকম্পা নহয় , পুতৌ নহয়

ই নহয় ৰঙীন প্রদৰ্শনী

ই কৰ্ত্তব্যজ্ঞান প্রণোদিত

উচ্চাৰিত মানৱধ্বনি ৷

বিদ্যাপতিৰ মিথিলা নগৰীৰ

মৈথিলী সুৰ যেন স্তব্ধ হয় ,

আজি ভোজপুৰী পথাৰত গাঁৱৰ গৰখীয়াই

বিৰহা চৈতিৰ গীত নেগায় ৷

(ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ গীত)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)