শিল্পী মই তিনিও কালৰ
অতীতৰ
বৰ্ত্তমানৰ
অনাগত ভৱিষ্যতৰ ৷
আদিতেই যাত্ৰা কৰি অনাদিলে যাওঁ,
ধ্বংসৰ মাজেদি মই
ৰূপান্তৰেদি ৰূপ পাই
নৱতম সৃষ্টিৰ শলিতা জ্বলাওঁ ৷
জনতাৰ হৃদয়ত মোৰ সোণোৱালী দেশ
মই পিন্ধো বিশ্ববেশ
নতুন দৃষ্টিৰে চাওঁ সৃষ্টি অনিমেষ ৷
নানা ভাষা
নানা আশা
নানা জাতি-বৰ্ণ জিনি
মই শুনো ৰিণি ৰিণি
বিশ্ব-জনতাৰ এক অপূৰ্ব্ব সঙ্গীত ৷
সেই সঙ্গীতৰ প্ৰতিধ্বনি
তোলোঁ মোৰ
গানে সুৰ
সাম্যৰ
সমৃদ্ধিৰ
সৌন্দয্যৰ্ৰ
মহামহত্ত্বৰ
পাতিবলে’ শান্তিৰ নৱলোক
এই পৃথিৱীত ৷
মোৰ কল্পনা-মেধা, বুদ্ধি-মনীষাৰে
মোকে কৰি সংস্কৃতিৰ অপূৰ্ব্ব আধাৰ
মোকে শলিতা কৰি জ্বলাওঁ
বিশ্ব-চাকি
বিশ্ব-জনতা পূজাৰ;
সেই পূজাৰ প্ৰধান অৰ্ঘ্য কৰি
মই মোকে দিওঁ উপহাৰ
মোকে কৰি ষোড়শোপচাৰ ৷
বিশ্ব জুৰি জনতাৰ জয়জয়কাৰ
হওক জয়-জয়কাৰ ৷
১৫/০২/১৯৫০
‘নটৰাজ’লৈ দিয়া হৈছে
[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱৰ কবিতা]
[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ: দিগন্ত শইকীয়া]
No comments:
Post a Comment