নাটক - শোণিত কুঁৱৰী (১৪)

নাটক - শোণিত কুঁৱৰী

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা]

চতুৰ্থ অঙ্ক

তৃতীয়  দৰ্শন

            [ৰাজআলি ৷ দুপৰীয়া ৷ ভালকৈ সাজি-পাৰি কুঁজী বেগাবেগিকৈ আহে ৷]

কুঁজী :- উস্‌ কটা ! ভাল সাৰি আহিলোঁ ! কোনোমতে আহিছোঁ ৷ মোক আকৌ কবলৈ হাক দিয়ে ! হে হে ! মই টেঙৰীয়ে হবলা হাৰডাল পায়েই নোকোৱাকৈ থাকিম ? সেই কথা হব নোৱাৰে ৷ [অলপ ৰৈ ] আজি কটা, মোৰ দিনটোৱেই কিবা ভাল হবলা ৷পুৱাই মুকুতাৰ মালাধাৰ পালোঁ, মাকে ৷ এইবাৰ ৰজাক কৈ পটেশ্বৰী হমেই হম ৷ যদি হওঁ পোনেই চিত্ৰলেখীৰ মূৰ খুৰাই বাজ কৰি দিম ৷ মই তাইক এশিকা শিকাম মাকে, বুঢ়ীমাকক চিনাহে নাই ৷ সদায় পেংলাইকৈ থকাৰ হোৰ তুলিম ৷ [গালৈ চাই ] ভালকৈয়েতো সাজিপাৰি আহিছোঁৱেই, ডিঙিত মুকুতাৰ মালাধাৰ আছেই ৷ চুলিকোচাও ভালকৈ মেলাই আহিছোঁৱেই ৷মাকে, আজি ৰজাৰ মন খুৱাইহে এৰিম ৷ এতিয়া তামোল এখনকে খাই মুখখন ৰঙা কৰি যাওঁ মাকে ৷ [তামোল খাই ] ই ... সঁচাকৈয়ে মোৰ দেখোন কপালখন মুকলি হল একা ৷ সৌটো নাপিত আহিছে ৷ তাৰপৰা দাপোনখন লৈ মুখখন ভালকৈ চাই লওঁ ৷ [নাপিতক ] হেৰৌ কটাৰ পো বন্দী নাপিত ! এইফালে আহ ৷ চাওঁ চাওঁ, তোৰ দাপোনখন দেচোন ৷

            [নাপিত আহে ]

নাপিত :- ই বোলো, আমাৰ কুঁজী বাই দেখোন ! সাজি-পাৰিনো ক’লৈ ওলাইছা ? কৰবাত মিতিৰ খাবলৈ যোৱা নেকি ? বোলো তামোল খাই দেখোন মুখখন ফেচুলুকাৰ... [মুখত হোপা দি হাঁহে ৷]

কুঁজী :- হেৰৌ কটা খেকাৰ-খোৱা নাপিত ! বৰ সাহ দেখোন, একা ! এঁ কুঁজী বুলিছ ? বাপেৰৰ ঘৰৰ বেটী পাইছনে, কটা গোলাম ! মাৰৰ ভমক্‌ পোৱা নাই হবলা ? দেখিবি মাৰে, কুঁজী কুঁজী নকৰিবি দেই ৷ ৰজাৰ পটেশ্বৰী বুলিজনা নাই হবলা !

নাপিত :- ঔ আই ! “খেমা’ কৰিবা দেওহে ৷ জানিলেনো আকৌ কওঁনে ? পিছে পটেশ্বৰীনো হলা কেতিয়া ? ৰজাৰ বেটীহে ৷ ....

কুঁজী :- কটা বাপেৰৰ বেটী ! ধেমালি পাইছ হবলা ? মাৰে চৌধপুৰুষৰ সৈতে শালত দিয়াম বুলি জনা নাই হবলা ৷ দে কটা, দে দাপোনখন সোনকালে ৷

নাপিত :- এ, মই নাজানোঁ নহয় ৷ [দাপোন দিয়ে ] পিছে আমালৈ আকৌ নাপাহৰিবা ৷ চুকে=কোণে কৰবাত গোজা মাৰি থবা দেই !

কুঁজী :- [দাপোনত মুখ চাই] বাৰু বোপাই! তোক কিবা এটা কৰিম বাৰু ৷ পিছে হমহে, অ’ বুজা নাই ? বাৰু চাচোন চা, মই দেখিবলৈ কেনে হৈছোঁ ৷ ডেকেৰীজনী যেন হোৱা নাইনে ?

নাপিত :- নকবা নকবা, মই বৰ ভাল দেখিছোঁ ! সঁচাকৈয়ে ষোল বছৰীয়া দীপলিপ্‌ কইনাজনীহে যেন ৷ মোৰ হলে একেবাৰে মন খাই গৈছে ....

কুঁজী :- এঁ কটা কুকুৰৰ পুতেক ! তোৰ ইমানটো কলিজানে ? কটা শৃকালি হৈ সিংহৰ আসৈ পাৱ ? নে কটা তোৰ দাপোন ৷

            [দাপোনখন দলি মাৰি দিয়ে ৷]

নাপিত :- [দাপোনখন বুটলি লৈ ] যা যা ফেদেলী বুঢ়ী ! ৰজাই তোক পটেশ্বৰী পাতিব ! ভয় নকৰিবি দে, মই তোক হৰি নিবলৈ অহা নাই ৷ যা যা মৰতী বুঢ়ী ! ৰজাই ভালকৈ তেল-খাৰণিয়ে গা ধুৱাই লব, যা ৷

            [গুচি যায়গৈ ]

কুঁজী :- ইস্‌ ইস্‌ ! কটাই গম পোআ নাই হবলা দেই ৷ বাৰু মাৰে গম পাবি ৷ পিছত ভৰিৰ তলুৱা চেলেকিবলৈ তত্‌ হেৰাব মাৰে ৷

            [এনেতে গণক বাপুৰ আগমন হয় ৷]

কুঁজী :- ই আমাৰ গাধৈ বাপু দেখোন ! পিছে কোন ফালে ? মই আপোনাৰ তালৈ যাওঁহে বুলিছিলোঁ ৷

গণক বাপু :- অহে কুঁজী বুঢ়ীং ! কিঙ কাৰণাং ?

কুঁজী :- দেউ ! বোলো মোৰ দিনটোকে গণি-পঢ়ি দিয়কচোন ৷ ৰজাৰ ওচৰলৈ যাব লাগিব ৷

গণক বাপু :- ৰাজ সমীপং ? কিং কাৰণাং, অৰ্থাৎ ৰজাৰ ওচৰলৈ কিয় ?

কুঁজী :- এ দেউ, আপুনি নেজানেই হবলা আমাৰ উষাই কি কৰিলে ?

গণক বাপু :- উষাং ? ৰাজকন্যাং ? কিং কৰিলে ?

কুঁজী :- ল’ৰা এটা আনি অগ্নিগড় সুমুৱাইছেহি ৷

গণক বাপু :- অহ হ হ ৷ ইতি সত্য, ইতি সত্য ৷ আজি মই যোগবলত তাক জানো ৷ যুৱাপুৰুষ নহয় জানো ?

কুঁজী:- হয়, হয় ৷

গণক বাপু :- কটিত মেখলা যি ধাৰণ কৰে ?

কুঁজী :- হয়, হয় ৷

গণক বাপু :- মাজে মাজেং যে খোজ কাঢ়ি ফুৰে আৰু মাজে মাজেং যে বহায়মান কৰে ?

কুঁজী :- হয়, দেউ ! হয়, ঠিক ধৰিছে ৷ দেউ ! আপুনি যোগৰ বলত সকলো জানে নহয়নে ?

গণক বাপু :- যথাৰ্থং, যথাৰ্থং ৷ মোৰ দৰে যোগী এই জগতত নাই: ৷

কুঁজী :-হয় , দেউ ! আপুনি সৰবজান ৷ সেইহে আকৌ আপোনাৰ ওচৰলৈ যাবলৈ ধৰিছিলোঁ ৷ পিছে দেউ ! মোৰ দিনটোনো কেনে গণি-পঢ়ি দিয়োকচোন ৷

গণক বাপু :- উত্তমং উত্তমং ৷ [মাটিত বহে আৰু আঁক পাৰে ৷] অহ হ হ, উত্তম দিন ৷ আজিং তোমাৰ কিবা এটা হবই হব: ৷ কিন্তু ৰাহুৰ দোষ আছে ৷ ব্ৰাহ্মণক এটি মুদ্ৰাং দদ্যাৎ ৷ এটি মোহৰ দান কৰিলে খণ্ডনং হব ৷ আৰু বাটত যাওঁতে ৰাহুৰ নামে এখন তামোল উছগৃতং কৰিব লাগিব ৷

কুঁজী :- কোনো কথা নাই, দেউ !

[মোহৰ এটা উলিয়াই দিয়ে, আৰু গণকে তাক মেৰতলিত থয় ৷]

গণক বাপু :- বাৰু, বাৰু ৷ এতিয়া গমো গোবিনং ৷ গোবিন: [যায়গৈ ]

কুঁজী :- এ:, তামোল এখনকে খাই লওঁ ৷ [তামোল খাই চোবাই ] ই তামোলখনে দেখোন গাটো তুলি দিছে ৷ মাকে, বৰ ৰং লাগিছে আজি ৷ ৰজাৰ পটেশ্বৰী হমেই হম ৷ গাটো দেখোন থৌকি-বাথৌকি লাগিছে একা ! মাকে পটেশলঝৰীতো হমেই ৷ গীত এফাকিকে গাই, মাকে, পাক এটাকে দিওঁ মাকে ৷

            [গীত গাই গাই পাক দিবলৈ ধৰে ৷]

গীত :-

মই হেনো বুঢ়ী !

[পাৰো] উজুটিতে ওফৰাব ডেকা তিনি কুৰি ৷

      এইজনী কোন ? “পূৰ্ণিমাহৰ” জোন ;

       মোৰ ৰূপৰ জমক্‌ চা, চমক্‌ খাই যা

      বৰকৈ নাচাবি বোপাই যাবি উটি-বুৰি ৷

                 কঁকাল যদিও হেকেৰা,

                গাল দুখন পকা থেকেৰা,

কত ডেকাই মোক নিবলৈ ফুৰিছিল ঘূৰি

                             [দিছিল কুৰি কুৰি]

কেইটা ৰজাৰ বৰপুতেকে

          তলুৱা চেলেকি গল বাপেকে ৷

তেওঁ জানো মই তাহাঁতলৈ

চাওঁ কেৰাহিকৈ ঘূৰি ৷

           

            [পাক দি দি যায়গৈ ]

           

                                                        (সিপিঠিত)

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ : দিগন্ত শইকীয়া]