প্রচন্দ ধুমুহাই
প্রশ্ন কৰিলে মোক ...
তোমাৰ প্রাপ্য
কি কোৱা ?
মনৰ দুৱাৰ মেলি
নিৰ্ভীকভাৱে ক’লো ..
তোমাৰ শক্তিখিনি
দিয়াঁ ৷
বজ্রৰ গৰ্জ্জনে
বক্ষ উজাৰি ক’লে ...
তোমাৰ কাম্য কি
কোৱাঁ ?
মই ক’লো বজ্রক,
তোমাৰ শক্তিশালী
উদাত্ত কন্ঠটি
দিয়াঁ ৷
এদিন আকাশে ক’লে
‘জনৈক গীতিকাৰে
অকণি আকাশ দেখোঁ
মাগে
তুমি কিয় আজি
আৰু
কম্পিত কন্ঠেৰে
মাগিছাঁ
সৰ্ব্বকাশ সত্তা ?’
মই ক’লো তুমিয়েতো কৈছিলা ৰাতিপুৱা
যিমানে বিলাই
দিবা সিমানে মহান হ’বা,
তাৰে নাম সঁচা
উদাৰতা ৷
সেয়েহে আকাশ
তুমি
দিব যদি
খুজিছাঁই
সঙ্কীৰ্ণতা এৰি
দিয়াঁ অৱদান
ৰূপে
তোমাৰ পূৰ্ণ
বিশালতা,
দিয়াঁ যদি
আজিয়েই দিয়াঁ ৷
মহাকাশে দিলে
মোক বিশাল দৃষ্টি
আৰু ধুমুহাই
প্রচণ্ড শক্তি
বজ্রই দিলে মোক
উদাত্ত কন্ঠ
আৰু দিলে সাহসৰ
যুক্তি ৷
বজ্রৰ কন্ঠেৰে , ধুমুহাৰ শক্তিৰে
গীত গাই কঁপাম
দিগন্ত
দানৱৰ সমাজতো
গাম মানৱৰে গীত
কলিজাৰ সঁচা
সুৰ-সিক্ত ৷
মুমূৰ্ষু মানৱক
জীৱনৰ বিদ্যুৎ
কিঞ্চিতো যদি
দিব পাৰোঁ
মুমূৰ্ষু মানৱক
জীৱনৰ বিদ্যুৎ
কিঞ্চিতো যদি
দিব পাৰোঁ
আকাশ ধুমুহা আৰু
বজ্রক তাৰ বাবে
শতবাৰ প্রণিপাত
কৰোঁ
শতবাৰ প্রণিপাত
কৰোঁ ৷
(কথাছবি, লটঘটি ,১৯৬৬ চন)
(ভূপেন
হাজৰিকাদেৱৰ কন্ঠেৰে নিগৰিত গীত)
(ইউনিক'ডীয়
ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)
No comments:
Post a Comment