বীৰেন্দ্ৰনাথ দত্তদেৱৰ গীত

অ’ ছন্দিতা কল্পনা
অ’ ধুন ধুনীয়া
অসমীয়া মোৰ বুকুৰ আপোন

আকাশ আমাক অকণি আকাশ দিয়া
আকাশে বতাহে
আহিনক কোনে আনে

ইমান আকাশে আৱৰি ৰাখিছে
ইপাৰে যেতিয়া ফুলিল পলাশ

কত যাত্ৰীয়ে ঘোলা কৰি

জননি মোৰ পূজাৰে

ঝিলিৰ মাতে গভীৰ কৰে নিৰ্জনতা

তোমাৰ কাৰণে যাওঁ ফুল তুলিবলে’ যাওঁ

ধুমুহাই ক'লে বননিক

পালোঁ নে নেপালোঁ
পূৰ্বাচলৰ বাসীনি

ফুল নুফুলিলেও

ব’হাগৰ দূপৰীয়া নিমাত নিজম
বগলী ব’গা ফোঁট
বহুদিন বকুলৰ মালা গঁঠা
বৰষা তোমাৰ চকুত মেঘৰ
বোৱা বোৱা দক্ষিণ মলয়া
(অ') বতৰৰে গীত গাবলৈ মোৰো মন

মাই হেৰ' (বৰগীত)
মন দাপোনত কেতিয়াবা মই
মন মোৰ ব’হাগৰ
মনৰ খবৰ আছে ডাৱৰত
মেলি দিলোঁ মন
মোৰ কণ্ঠ ৰূধিলে কোনে
মুখত দুডাল দূবৰি বন (অ' ঘনচিৰিকা)

যি নদীৰ শীতল জলে

ৰহিমলা ওৰণিৰ মাজেৰে
ৰাইজেই ৰজা হ’ল বুলিয়েই

সাতোখন সুৰীয়া নৈ যেন
সীতা বনবাস কিমান হ’বনো
সৌ পথাৰৰ কঁহুৱা ফুল
সৌ শিৰিষ ডালত বহি

হে সময় অকন ৰোৱা